Victoria Falls

Victoria Falls.

Vandaag vertrekken we naar Victoria Falls in Zimbabwe.
Onze verwachtingen zijn hooggespannen, zal er water zijn en hoeveel of hoe weinig, ligt er aan hoe je het bekijkt.
We worden bij onze Lodge opgehaald en het avontuur kan beginnen, onderweg worden nog 4 Amerikanen opgepikt.
Bij de Botswaanse grens moeten we ons weer uitschrijven, dit blijkt een makkie te zijn, een chagrijnig kijkende vrouw zet een stempel in het paspoort en klaar is het.
Als Peter haar nog een fijne dag wenst mompelt ze iets onverstaanbaars, waarschijnlijk spreekt ze een vloek uit over Peter.
Dan komen we bij de Zimbabwaanse grens aan en er staat al een man of 50 voor ons in de rij en zijn er maar drie loketten open.
De verwachte wachttijd is drie kwartier. Onze bagage wordt alvast overgeladen in een andere bus die ons in Zimbabwe afzet, het interesseert ze niet zoveel wat je meeneemt
als je maar betaalt voor het visum.
We worden erop geattendeerd dat het mogelijk is om een enkel visum te nemen voor alleen Zimbabwe, kosten USD 30, of een dubbel visum voor Zimbabwe en Zambia, kosten USD 50.
Een dubbel visum is in verhouding goedkoper en gaan we dat maar doen.
Als de rij kleiner wordt houdt 1 van de douanebeambten het voor gezien en gooit zijn loket dicht. Iedereen kan maar zien waar ze blijven en de rijen worden opnieuw geformeerd.
Eindelijk zijn we bijna aan de beurt komt er zo'n ritselaar met een paar paspoorten en wordt deze afgegeven aan de douanebeambte en iedereen kan weer wachten.
Kennelijk als je extra betaalt hoef je niet te wachten. Eindelijk is Peter aan de beurt en vraagt om een dubbel visum en geeft paspoort en geld af, de man kijkt een beetje rond
en maakt wat aantekeningen op een papiertje en begint op een visum te schrijven en na zo'n 5 minuten klooien geeft hij het paspoort weer terug.
Op de vraag van Peter of het een dubbel visum is blijft hij een beetje dom voor zich uitkijken en na nog een keer vragen steekt hij zijn duim op.
Peter geeft hem een kleine les in Nederlandse scheldwoorden. Daarna is Karin aan de beurt, aan haar wordt gevragen hoe het gaat, of ze een dubbel visum wilt enz.
En alles lijkt ook sneller te gaan en na een paar minuten is ze klaar. Hierna kunnen we gewoon de grens overlopen en is er niemand meer die iets controleert.
Al met al zijn we iets meer dan een uur bezig geweest.
In onze nieuwe bus worden we naar onze Lodge in Victoria Falls gebracht. Bij de receptie worden we welkom geheten krijgen we onze sleutel en geeft ze een papier voor
de helikoptervlucht de volgende dag. Weg verassing voor Peter. Karin had dit al voor wij op vakantie gingen als verassing voor Peter's verjaardag geboekt.
Het lijkt haar ook niet te deren want ze praat gewoon door, we hebben ze in ieder geval hartelijk bedankt voor het verkloten van de verassing.
Als Karin later op het papier leest dat ze moeten uitkijken omdat het een verassing is ontploft ze bijna. Hierna gaat ze nog een keer verhaal halen bij de receptie.
En voor ons is ze vanaf nu staatsvijand nummer 1.
We besluiten die middag een fietstoer te doen bij de Victoria Falls en worden opgehaald door een taxi. Via ons reisbureau hadden we een adres gekregen maar onze chauffeur wist
een beter adres. Hier aangekomen vraagt de beste man USD 20 meer dan de prijs die we op hebben gekregen via het reisbureau, hierna geeft Peter aan dat we dit niet gaan doen en
naar een ander verhuurbedrijf gaan. De prijs gaat nu drastisch omlaag en nu zijn ze goedkoper als het andere bedrijf.
Een gids wordt opgeroepen en deze komt, hij gaat zijn fiets nog even halen en is met twee minuten terug. In de tussentijd komt er een tweede gids en deze gaat ons rondrijden.
Wij hebben zoiets van dat kun je niet maken, maar daar lijken ze niet zoveel moeite mee te hebben, ook onze eerste gids niet.
We spreken ook af dat we de volgende dag fietsen komen huren en dan zonder gids een beetje rondtoeren door Victoria Falls.
Onze gids voelt al wel aan dat we niet zoveel fietsen we gaan als eerste heuvel op door de township van Victoria Falls. We gaan bij een opvanghuis voor ouderen en wezen kijken.
Hier zitten ouderen uit andere landen waarvan de kinderen elders in Afrika zijn en niet voor hun ouders "kunnen" zorgen. We krijgen een rondleiding en geven een kleine donatie.
Het is een vrijwilligersproject die gesponsord wordt door bedrijven en particulieren.
Hierna gaan we naar een houtwerkplaats, hier worden de meest fantastische houten beelden gemaakt, en ja, die willen ze toevallig ook nog verkopen aan hun nieuwe Nederlandse vrienden.
Virgil van Dijk is de nieuwe held in Afrika, waar 20 jaar geleden Roed Goellit en Marco van Basten nog benoemd werden om te verduidelijken dat we uit Nederland komen is nu "onze" Virgil de man.
Karin begint alweer aardig in haar rol te komen met het afdingen, een lagere prijs afdingen en dan iets meer geven.
Na zo'n 20 kilo hout te hebben gekocht bieden de verkopers aan om dit naar het fietsverhuurbedrijf te brengen zodat we niet rond hoeven te rijden met deze ballast.
Eerst vertrouwen we het niet maar later zullen we ze dankbaar zijn.
Hierna vervolgen we onze weg door het Zambezi National Parc, hier moeten we rustig fietsen en om ons heen kijken want er kunnen Buffels en Olifanten oversteken.
We laten de gids maar voorop fietsen zodat we een kleine buffer hebben. Bij de Zambezi rivier aangekomen is het een mooi gezicht, het water stroomt rustig en we zien een cameraploeg
van de lokale televisie bezig een documentaire te maken over de vervuiling van de oevers aan de Zambezi rivier.
Ook zijn er mensen die zich wassen in de rivier omdat er geen water uit de kraan komt als de elektriciteit is uitgevallen.
Vanaf de Zambezi rivier wilt onze gids ons naar de Zambezi bridge brengen, als we merken dat we daarvoor de Zimbabwaanse grens voor over moeten steken kijken we elkaar aan en zeggen dat
we geen paspoorten bij ons hebben. Dit is geen probleem, onze gids loopt even naar binnen, komt twee minuten later naar buiten met een papiertje en alles is geregeld.
En wij ons maar druk maken over een dubbel visum. De Zambezi brug is een mooie oude brug gebouwd in 1905 en is de verbinding tussen Zimbabwe en Zambia. Er is 1 rijbaan en een treinspoor
zodat de vrachtauto's 1 voor 1 de brug over kunnen. Ook hier worden we aan Zambiaanse kant verast met nog meer houtverkopers, als we beloven op de terugweg even te komen kijken bij ze mogen we verder.
Met onze gids raken we in gesprek over de economie van Zimbabwe en de meeste mensen in Zimbabwe zijn blij dat hun oud-dictator is overleden. Met weemoed denken ze terug aan de tijd dat ze nog
een kolonie waren en de zaken voor hun geregeld werden. Hij dacht dat het misschien beter was als ze weer gekoloniseerd zouden worden.
Hiermee komt de theorie van Peter weer tot zijn recht: Deze kleur mensen heeft een blanke leider nodig. Hier is onze gids het overduidelijk mee eens.
Peter biedt zich aan als nieuwe Zimbabwaanse president bij de volgende verkiezingen om het land te redden.
We gaan weer terug de grens over en kopen ondertussen nog een paar kilo hout zoals we afgesproken hadden. Alleen doen we nu andersom, we vragen wat we krijgen voor 10 USD.
Dit snappen ze niet direct want er wordt van alles aangeboden tussen de 15 en 35 USD. Als Peter ze een laatste kans geeft om iets voor 10 USD aan te bieden snappen ze het eindelijk en krijgen we
waarom we vragen.
Terug Zimbabwe in blijkt geen probleem te zijn, een douanebeambte wordt wakker gemaakt en het eerder gekregen papiertje in zijn handen gedrukt en klaar is het.
We fietsen terug naar het fietsverhuurbedrijf en daar staat onze vriend al te wachten met ons hout. We krijgen als dank van onze gids nog zo'n 15 triljoen Zimbabwaanse dollars.
Waarschijnlijk dat we daar nog geen half brood van kunnen kopen.
De volgende dag is het zover: Peter 50 jaar.
We hebben allebei slecht geslapen want het waaide die nacht behoorlijk en er viel van alles op het zinken dak waardoor we al vroeg wakker zijn.
Allebei hopen we stiekem dat er niet gevlogen kan worden boven de Victoria Falls, we hebben behoorlijk de zenuwen.
Met het ontbijt eten we bijna niets, want wat er niet ingaat komt er ook niet uit.
Tot onze "teleurstelling" worden we toch opgehaald om de vlucht te gaan maken. Er wordt uitgelegd dat er drie helikopterbedrijven zijn en dat er maximaal 4 helikopters in de lucht mogen zijn.
Ook staan ze in verbinding met een verkeerstoren die aangeeft waar ze mogen vliegen en op welke hoogte zodat ze niet tegen elkaar kunnen/zullen vliegen.
Peter merkt op dat dit wel handig is.
Na de papieren ingevuld te hebben en gewogen te zijn stijgen we aan boord. Onze piloot is een oud-vliegenier van het Zimbabwaanse leger. We weten niet hoeveel waarde je daaraan kunt hechten.
Eenmaal van de grond verandert alles, het valt best mee en als we hoogte maken zien we hoe mooi het landschap is, met de Zambezi rivier en de Victoria Falls en we komen tot rust.
We maken een paar rondjes om de Victoria Falls en gaan dan naar het Zambezi National Parc en rivier. Ook dit is een schitterend gezicht, we zien veel olifanten, op land en door het water lopen.
Ook zien we een groep Giraffen en Buffels. De piloot doet zijn best om ons zoveel mogelijk te laten zien en vanuit een goede hoek te kunnen fotograferen, hierdoor gaat hij wel eens haaks de bocht om.
Op dit soort momenten komt er wel iets omhoog, maar goed dat we niet zoveel hebben gegeten deze ochtend.
Eenmaal terug op de grond wordt ons een video van onze vlucht getoond die we voor een paar dollar kunnen kopen. Wij zijn zo trots op onszelf dat we dit natuurlijk meteen doen.
S 'middags gaan we een wandeling maken langs de Falls. Ondanks dat de watervallen klein zijn op dit moment komt het water toch met donders geweld naar beneden.
We zien ook de droge stukken van de watervallen en kunnen ons voorstellen hoeveel kracht en geweld dat het dan geeft als er wel water is.
Aan de overkant zien we mensen naar de Devil's Pool gaan. We hebben tijdens deze trip al zoveel waaghalzerij uitgehaald dat we dit maar overslaan.
We besluiten dan ook om over 3,5 jaar terug te komen tijdens het hoogwaterseizoen zodat we de Falls in volle glorie kunnen zien.
De volgende ochtend is het alweer tijd om terug te gaan naar Botswana waar we nog twee dagen in Kasane blijven en dan terug naar Namibië gaan om via de Caprivi strip verder te rijden.
Tot zover.

Peter en Karin.