Montreal en Quebec

De rit naar Montreal duurde zo'n vijf en een half uur, met als hoogtepunt dat we bijna zonder benzine kwamen te staan, het aantal tankstations is hier een stuk minder, dat betekent dat er ook minder Starbucks zijn.
Het hotel was mooi en netjes, we keken op een groot hoogspanning verdeelstation met helaas geen transformatoren van Smit.
Voor de verandering een keer Italiaans gegeten, de hamburgers beginnen ook een beetje tegen te staan.
Het ontbijt in het hotel waren drie toastjes van kaneelbrood met 1 bakje jam, na enkele boze blikken van het personeel kregen we toch nog een tweede bakje jam.
Het werd ook tijd om wat kleren te laten wassen en in het hotel hadden we een adresje van een Chinese wasserette gekregen.
Deze zei dat het helemaal goed zou komen en legde ook uit wat het zou gaan kosten, het werd steeds onduidelijker wat hij bedoelde, we hebben de was achtergelaten en gingen er vanuit dat het aardig wat ging kosten. We hebben het de volgende dag opgehaald en alles was netjes opgevouwen, ook de sokken en onderbroeken en deze waren weer bij elkaar gedaan met een elastiekje. en dat voor maar 16 dollar.
Het is ons opgevallen hoe noordelijker we komen hoe rustiger het allemaal gaat, de mensen zijn niet zo gehaast.
Met de metro zijn we de stad ingegaan, ook deze zijn zeer groot en schoon.
Montreal staat vooral bekend van de Olympische spelen van 1976 en het olympisch park van die tijd is nog steeds een toeristische attractie. Bij het olympisch stadion staat een scheve toren van 175 meter waar je met een lift naar boven kunt. dit is het hoogste punt van Montreal, voor ons is het inmiddels als staan op een keukentrapje. Ook zijn we nog bij het World Trade Center geweest omdat daar een stuk Berlijnse muur staat, hiervoor hebben we een stuk om moeten lopen en wat we zagen was een stuk muur van 1 meter breed.
De volgende dag gingen we alweer door naar Quebec, maar omdat dit niet zo'n lange rit is konden we nog wat bekijken in Montreal. Er is daar een gebouw, Habitat 67, en dit is zo'n architectonisch hoogtepunt dat moet gezien worden. Het is een oude betonnen bak waar alle huizen scheef op elkaar staan.
Het uitzicht op de skyline van Montreal was mooier, hiervoor zijn we de auto uitgegaan en toen we rustig stonden te fotograferen kwam de politie aangereden. Zij stopten midden op de weg en de zwaailichten gingen aan en ze gebaarden dat we in moesten stappen en wegwezen. Na ze hartelijk bedankt te hebben zijn we maar snel verder gegaan. Op het Gilles Villeneuve F1 circuit kun je gewoon rijden, de baan is wel verdeeld in twee rijstroken, een voor de fietsers en wandelaars en een voor auto's. Ook geldt er een snelheidslimiet van 30 kilometer per uur waardoor je niet even lekker kunt scheuren.
Dan maar op weg naar Quebec het gas erop.

Quebec is een oude Franse vestigingstad waarvan vanuit de baai de Engelsen buiten werden gehouden. Dit is aan de rand van de stad nog steeds te zien, de vestigingsmuur met alle kanonnen die er nog steeds staan.
De oude vestigingsstad ziet er mooi uit met goed onderhouden gebouwen en parken, het enige nadeel is het grote hoogteverschil. Verder is Quebec voor iedereen een aanrader.
Het motel waar we zitten is net naast de snelweg en spoorlijn.
De volgende ochtend komen we er tot onze schrik achter dat we een Continental breakfast hebben, gezien onze eerdere ervaringen worden we al een beetje huiverig.
Maar zo slecht als nu hebben we nog niet meegemaakt, de koffie zag eruit als thee en het brood zat nog in de zak waar iedereen met zijn handen in zit te graaien en het enige beleg was aardbeienjam. Ook in Quebec zijn we naar het hoogste gebouw gegaan, dit was maar 33 verdiepingen hoog maar bood wel een mooi uitzicht over de stad.
Daarna waren de parken buiten Quebec aan de beurt, als eerste de Montmerency waterval, hier kon je met de kabelbaan omhoog en met de trap aan de zijkant van de heuvel naar beneden.
Hier hebben we zolang rondgehangen dat we bijna te laat waren voor de volgende park, hiervoor moesten we een half uur rijden maar was zeker de moeite waard.
Door de Sainte Anne Canyon loopt een rivier en hier zijn ook weer een paar watervallen. De totale hoogte of diepte, hoe je het noemen wilt, is zo'n 75 meter.
Hierlangs kun je naar beneden lopen en met een brug naar de andere kant komen, dit is naar beneden nog wel te doen maar je moet ook weer naar boven.
De volgende dag hebben we het ontbijt maar overgeslagen en zijn we langs de Subway gegaan voor brood onderweg en de Starbucks, waarvoor je bij TomTom een appje kunt downloaden om de Starbucks shops op te zoeken.
Naar Moncton was ook onze langste rit, zo'n zevenhalf uur. En we kwamen er ook nog achter dat we nog een uur vooruit gingen in tijd, dat zou weer een jetlag worden.
In Moncton zouden we Karel weer zien voor het eerst in 8 jaar en Karin en de kinderen hadden we 2 jaar geleden nog een keer gezien in Nederland.
De reis verliep voorspoedig en overal langs de weg zagen we borden, oppassen voor herten, oppassen voor elanden.
Wij denken dat die beesten alleen maar 's nachts leven, maar we kwamen er toch achter dat dit niet zo is, op de vluchtstrook stond ineens een hert en Peter remde nog een beetje en ging naar de linkerbaan en het hert steigerde nog een keer en rende vlak achter de auto langs de weg over, hij moet bijna met zijn neus onze auto geraakt hebben. Gelukkig zijn de wegen ook niet zo druk als bij ons waardoor het beest verder over kon steken.

Groeten.

Peter en Karin.