Moncton, Boston en weer naar huis

Vrijdagavond om half zeven kwamen we aan in Moncton, we wisten dat Karel ook op weg was vanuit de buurt van Quebec naar huis.
Onze rit bestond dus uit "op zoek naar Karel", maar hij rijdt bij zo'n groot transportbedrijf dat het onbegonnen werk was. Overal zagen we vrachtauto's van Midland rijden maar geen Karel.
Inmiddels waren we ook al weer een tijdzone vooruit gegaan en dit is best apart, wanneer je de provinciegrens van Quebec over bent en New Brunswick binnenrijd ben je een uur verder.
In Moncton werden we hartelijk ontvangen door Karin, Céline, Ruben en Anouck.
Even later belde Karel ook al dat hij er was en hebben Peter en Anouck hem opgehaald bij zijn vrachtwagen.
We hebben nog een tijdje bij zitten kletsen en met z'n allen pizza gegeten aan de keukentafel waarna we rond een uur of 1 gingen slapen.
De volgende dag stonden we alweer vroeg op want we zouden naar Hopewell Rocks gaan, werelds hoogste getijde verschil, het verschil tussen eb en vloed kan zo'n 11 meter zijn.
Toen we aankwamen was het nog eb en hebben we over de bodem van de oceaan gelopen, nadat we even hadden rondgelopen zagen we al dat het water aan het stijgen was en binnen een half uur was het al een meter of twee gestegen. Onbegrijpelijk dat het zo snel kan gaan. Uiteindelijk was het vloed en was het water 'maar' een meter of zes gestegen. Hierna hebben we nog een rit door de omgeving gemaakt en 's avonds hebben we bij een steakhouse gegeten. Op een gegeven moment komt het personeel met een elandengewei aanlopen en deze werd bij Peter op zijn hoofd gezet en er werd met z'n allen gezongen voor zijn verjaardag. Dit was door Karin en Karin afgesproken en ook de kinderen wisten ervan, die hadden hier de hele dag al plezier van.
Zondag was echt een rustdag, Karel had broodjes gehaald en rond een uur of half twaalf gingen we met z'n allen ontbijten.
S'middags hebben we nog een ritje gemaakt door Moncton, langs de school van de kinderen, het bedrijf van Karel en aan zee waar ze de eerste tijd in Canada gewoond hebben.
Natuurlijk zijn we ook nog wezen minigolven, iets wat we altijd in Italië op vakantie deden.
Na zoveel jaar was er nog niets veranderd, iedereen had nog dezelfde vorm en de eindstand was ook weer hetzelfde.
Hierna was het alweer tijd voor het laatste avondmaal in Moncton en zijn we weer met z'n allen uit eten geweest.
De kinderen wilden ons na het eten trakteren op een ijsje en deze hebben we thuis opgegeten.
De volgende dag vertrokken we weer richting Amerika.
We zouden eigenlijk langs de kust terug naar Amerika rijden maar dit werd ons afgeraden door Karel, op deze weg loopt veel wild en ook de grensovergang schijnt een beproeving te zijn.
Dus besluiten we de grote weg maar te nemen, ook al heb je hier de kans om wat wild op de snelweg te zien.
Ook deze rit was weer mooi door de bergen met mooie uitzichten.
Bij de grens aangekomen stond er een aardige rij en er was maar 1 overgang open en het duurde ook vrij lang voordat een auto doorging, wij dachten dat het wel meer dan een uur kon duren voordat we de grens over zouden zijn.
Gelukkig ging er nog een overgang open en toen we aan de beurt waren kwamen weer de standaardvragen, wie ben je, wat moet je, waar ben je geweest, bij wie, waarom, wat doe je voor werk, zijn jullie getrouwd, is die auto gehuurd, enz.. Het verschil was dat dit op een normale manier ging waardoor je niet het gevoel had dat je een crimineel bent.
Nadat we toestemming hadden gekregen om Amerika weer binnen te komen hebben we onze reis voortgezet naar Rockport, waar we een nacht zouden blijven op weg naar Boston.
Bij het restaurant waar we gingen eten zagen we in de haven nog een zeehond zwemmen, het beestje liet zich alleen niet fotograferen door ons.
Telkens als we een foto wilden nemen dook hij weer onder.
De volgende dag reden we door naar Boston en in een voorstad kwamen we een Starbucks tegen en gingen hier een kop koffie drinken. Op de parkeermeter stond nog een half uur maar bij terugkomst zat er toch een bekeuring onder de ruitenwisser van 30 dollar, ook de parkeertijd was verstreken terwijl we voor ons gevoel nog geen half uur weg waren geweest.
Het hotel waar we zaten lag achter het stadion van de Boston Red Sox.
Helaas konden we niet binnen gaan kijken en speelden ze op dat moment uitwedstrijden.
Ook in Boston wilden we het hoogste gebouw, the Prudential Tower, gaan bekijken en na een aardige wandeling kwamen we daar aan en bleek dat het deze dag eerder was gesloten vanwege een privé feest.
De volgende dag zijn we alsnog de Prudential Tower opgeweest, terwijl het niet de bedoeling was om op 11 September een hoog gebouw op te gaan.
Vanaf hier konden we het vliegveld zien en waren blij dat elk vliegtuig wat opsteeg van het gebouw wegdraaide.
Hierna hebben we de Freedom Trail gelopen, een historische wandelroute van ruim 4 kilometer door het centrum van Boston, hier ligt het begin van de Amerikaanse revolutie.
Boston is qua gebouwen niet zo modern en er staan nog vele oude gebouwen uit de vorige eeuw.
Helaas was dit onze laatste vakantiedag en 's avonds was het tijd om de koffers weer in te pakken en het gewicht te verdelen over de koffers.
Peter had ruimte genoeg over in zijn koffer en daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt door Karin. Het resultaat was dat Peter nu teveel gewicht in zijn koffer had en Karin netjes aan het gewicht zat.
De rit van Boston naar Newark was mooi, we reden op een snelweg waar geen vrachtauto's kunnen komen omdat de bruggen te laag zijn. Je rijdt eigenlijk tussen de bossen met in de middenberm bomen en houten vangrail aan beide zijden.
Hoe dichter we bij New York kwamen hoe donkerder de lucht werd en het begon hard te regenen en onweer.
En zoals het begon eindigde het ook, we reden weer verkeerd bij Newark om de auto terug te brengen, maar dit keer was het te wijten aan het weer.
Bij het verhuurbedrijf was de stroom uitgevallen en we zagen ook al geen vliegtuig meer opstijgen of landen. Wij dachten dat wordt een extra dagje Amerika.
Op het vliegveld aangekomen bleek hier nog alles te werken. Na de bagage gedropt te hebben wilden we door de douane, maar de hele hal stond vol.
Na ruim een half uur waren we dan toch aan de beurt en moest alles in een bak gedaan worden, zelfs de schoenen moesten uit en konden we door de bodyscan.
We zouden om half vijf vertrekken en we zaten ook op tijd in het vliegtuig maar er was nog geen toestemming om te vertrekken en op een gegeven moment werd er omgeroepen dat het nog even zou duren en dat de airco nog niet aankon. Het werd ook steeds warmer in het vliegtuig en iedereen was dan ook blij toen we rond kwart over vijf vertrokken en het weer koeler werd in het vliegtuig.
Na een rustige vlucht landden we om 6 uur op Dusseldorf waar we opgehaald werden door Pa Geenacker en snel naar Lombok gebracht werden voor een heerlijk ontbijt, een continentaal ontbijt zoals wij het gewend zijn.
Ook Mieke was gekomen, al was ze dit keer niet meegegaan op vakantie, het ontbijt wilde ze niet missen.
Nu begint het wassen, de foto's uitzoeken en weer terug aan het werk.
We willen iedereen bedanken voor het volgen en de reacties en tot een volgende reis.

Groeten,

Peter en Karin