Watkins Glen, Niagara Falls en Toronto

Heerlijk geslapen in het Budget Inn hotel in Watkins Glen. Het ontbijt was het enige wat niet goed was. Een paar donuts en je kon zelf wafels bakken. Ook de koffie leek op slootwater.
We hadden alleen een klein probleempje, bij het huren van de auto en het betalen van het hotel lukte het niet om met de creditcard te betalen. Toch maar even met Mastercard bellen wat er aan de hand is. De vrouw aan de telefoon zei dat de kaart geblokkeerd was, en ze nam even de betalingen door die gedaan waren, die klopten allemaal en daarna noemde ze de geblokkeerde betalingen op en die waren niet door ons gedaan. Een klein bedrag bij een postorderbedrijf en een hotel in New York.
De betaling bij het postorderbedrijf was voor hun de aanleiding om de kaart tijdelijk te blokkeren.
De creditcard was dus geskimd en werd nu definitief geblokkeerd. Gelukkig hebben we er nog twee en kunnen we gewoon onze gang gaan.
De planning was om een uurtje te wandelen in het Watkins Glen State Park, een park met 19 watervallen tussen de 1 en 25 meter. De route was zo mooi dat we deze toch maar helemaal uitgelopen hebben om maar niets te missen. Wij zijn van beneden naar boven gegaan en dan klim je in 1,6 mijl zo'n 200 meter. Wij hadden ook met de bus naar boven kunnen gaan en dan rustig naar beneden lopen. Soms zaten er toch pittige stukken bij om te klimmen.
Na deze warming up wat betreft watervallen zijn we klaar voor het echte werk.
Op naar de Niagara Falls.
Gelukkig zit er een goede airco in de auto want het was buiten 37 graden Celsius.
Als je van Amerikaanse zijde aan komt rijden stroomt het water van Lake Erie naar de Niagara River waar halverwege de Niagara Falls zijn. Je rijdt het laatste stuk ook langs de rivier en ziet vlak voor de watervallen de stroomversnellingen en de mist die uit de watervallen komen, met name uit de Horseshoe.
We zijn eerst op Three Sisters Islands geweest, dit zijn drie eilandjes die de watervallen scheiden.
Vanaf hier zie je de stroomversnellingen nog beter en je kunt een gedeelte van de Amerikaanse waterval zien. Wat een geweld zoals dat water naar beneden dendert.
Bij de Amerikaanse waterval kun je ook naar Cave of the Winds, je kunt dan van onderen de waterval zien, horen en vooral voelen.
Bij het kopen van de kaartjes krijg je een plastic zakje om je schoenen in te doen. Er is één persoon in dit reisgezelschap waarvan maar één schoen in de zak past.
We kregen daar hele mooie sandalen die je kon aantrekken en die alleen al het entree geld waard zijn. We werden naar beneden gebracht met een lift. Daar kregen we een poncho die je voorzichtig moest aantrekken en ja hoor Karin had hem alweer kapot dus voor extra protection nog maar een poncho er overheen.
En daar gaan we dan met een mooie gele poncho en nog mooiere sandalen de trappen op naar het echte werk. Echt zo gaaf om de Amerikaanse watervallen van zo dicht bij te zien, te horen maar vooral te voelen.
Het was geen slechte zet om een onderwatercamera mee te nemen, de normale camera had deze tocht niet overleefd.
Op het Terrapin Point kun je de Horseshoe (Canadese waterval) van dichtbij bekijken. Ook dit is een geweldig spektakel. Nu moeten we echt naar het hotel want om 22:00 uur wordt er vuurwerk afgestoken en dat willen we niet missen. We moeten alleen even de grens oversteken van Amerika naar Canada. Laat dat "even" maar weg het duurde bijna een uur. Eindelijk bij de paspoortcontrole. Paspoorten afgeven en dan begint het:Pet-rus? Wij: what. Pet-rus? Weten wij veel waar die kerel het over heeft, o natuurlijk de heilige Petrus. Daar werd Peter ondervraagd: Wat kom je doen in Canada, hoe lang blijf je, waar overnacht je, heb je spullen meegenomen voor de kennissen, en wat doe je voor werk?
Gelukkig werd de naam Karin duidelijk uitgesproken en waren de vragen: wat doe je voor werk en zijn jullie getrouwd? De antwoorden werden goed gekeurd en nog een paar stempels werden we weggewuifd. Op naar ons hotel. Tijdens het inchecken werd duidelijk dat we City view hadden in plaats van Fall View en dan baal je even maar alles is netjes opgelost en zoals je op de foto's kunt zien hadden we een schitterend uitzicht over de Falls. Snel wat eten en de toetjes hebben we meegenomen naar onze kamer. De bank voor het raam gezet en daarop zitten genieten van de verlichte watervallen en het vuurwerk.
'S morgens met zo'n uitzicht wakker worden zal wel niet snel meer gebeuren, wat een geweldig gevoel is dat. De Horseshoe waterval kun je ook nog van de achterkant bekijken. Dit is ook indrukwekkend, met zoveel geweld als het water naar beneden komt. Nu hebben we de watervallen vanaf de voorkant, de achterkant, van boven en onder gezien. Tijd om er eens in te gaan met de Maid of the Mist. Elke boot afgeladen vol met 600 personen. Karin is niet blij om op de boot te moeten, maar ja, je bent een toerist en dan moet je alles meemaken.
Ook dit is weer een indrukwekkende ervaring, dit mag je ook niet missen.
Nog even bij komen in het Hard Rock Café en dan moet er ook meteen een shirt gehaald worden.
Nu wordt het echt tijd om de Falls achter ons te laten, hoe moeilijk dat ook is, en op weg te gaan naar Toronto.
Onderweg nog gestopt bij de Sir Adam Beck Generating Stations om daar een paar transformatoren van Smit Nijmegen op afstand te bewonderen.
Gelukkig is het niet ver naar Toronto, zo'n anderhalf uur.
In Toronto hebben we ook een mooie kamer, alleen is het hier:
Van uitzicht op de Niagara Falls naar helemaal geen uitzicht. We kijken in een steegje op een betonnen muur.
Ondanks dat is dit tot nog toe het beste hotel wat we hebben, een Starbucks in het hotel en Subway aan de overkant. Omdat we laat aankwamen, we lopen al bijna een dag achter op ons schema, zijn we na het eten nog een rondje gaan lopen en op tijd gaan slapen.
De volgende dag zijn we met de Hop On Hop Off bus door Toronto gegaan, het lopen begint ook steeds zwaarder te worden.
Ook hier zijn we weer door Chinatown gelopen, hier hebben we onze voeten maar niet laten masseren.
Na allerlei bezienswaardigheden gezien te hebben zijn we nog de CN Tower opgeweest, met een observatiepunt op 346 meter, hier is een stuk vloer van glas waar je op kunt staan en zo naar beneden kijken, ook dit is een apart gevoel.
Je kunt ook nog naar boven naar 447 meter en vanaf hier is het uitzicht nog mooier, bij een heldere dag kun je zelfs de Niagara Falls zien. Helaas hadden wij dit geluk niet en konden we maar een kilometer of 30 wegkijken.
Het slapen gaat ook steeds beter, we worden nu al door de wekker wakker.
Nu is het tijd om naar Montreal te gaan, een rit van zo'n 6 uur.
Tot de volgende keer.


Groeten, Peter en Karin.

Foto's volgen nog verbinding is te traag om het erop te krijgen