Kamanjab - Driel

Kamanjab - Driel

De reis gaat rustig verder. We zijn nu min of meer uit het gebied met Leeuwen, Luipaarden enz. We zouden nog een Cheeta tegen kunnen komen maar deze beesten zijn zo schuw die laten zich niet zien.
Onze volgende bestemming is de Vingerklip Lodge. Dit ligt bij Khorixas. Op zich is het niet ver rijden en we nemen ook nog een binnendoor weg.
Dit wil niet zeggen dat je dan sneller bent maar scheelt wel 100 kilometer. En je hebt een mooie toeristische route.
Ze zijn op veel plaatsen met de "weg" bezig. Dit wil niet zeggen dat er 8 kilometer wegversmalling is en de wegwerkers geleund tegen de vangrail tegen elkaar staan te ouwehoeren.
Hier wordt echt gewerkt. Er is een egaliseermachine die alle sporen en zo veel mogelijk stenen van de weg schraapt, er is alleen een waarschuwingsbord en verder geen afzetting en als je de
machine tegenkomt kun je er links of rechts voorbij, naar eigen keuze. Even vriendelijk zwaaien naar elkaar en weer door.
De Vingerklip Lodge ligt in een afgelegen gebied tussen de bergen en eind verderop staat een klein bergje met een grote steen rechtop, genaamd de Vingerklip.
Bij de receptie wordt ons gewezen dat we dit kunnen bezoeken door een wandeling van ongeveer een uur, als je de lange versie pakt is het ongeveer twee uur.
Gezien de temperaturen besluiten wij om de Vingerklip vanaf het terras in de schaduw onder het genot van een drankje te bewonderen.
Voor de avond hebben wij ons diner gereserveerd in "The Eagle's Nest", dit op aanraden van een collega van Peter. In eerste instantie hebben we geprobeerd "The Eagle's Nest te reserveren via
onze reisorganisatie, maar toen bleek het volgeboekt te zijn. Na een stevige mail van Karin met daarin de ervaringen van Peter's collega bleek er toch nog een plekje te zijn.
Bij aankomst zagen we boven op een berg een gebouwtje staan en dit bleek het beruchte restaurant te zijn. Wij hadden zoiets: Hoe kun je daar ooit komen.
We hoopten allebei dat er een lift zou staan maar het bleek een wandelpad tot halverwege en van daaruit met een steiger omhoog klimmen.
Van afstand zag dat steiger er verroest en gammel uit. Toen we er s'avonds bij kwamen lopen was het alleen verroest. Het was een stukje Deutsche gründlichkeit.
Het uitzicht was perfect met een schitterende zonsondergang en ook het eten was goed. Zelfs de afdaling terug was in het donker goed te doen.
Helaas dat we hier maar voor 1 nacht waren, je krijgt geen genoeg van alle uitzichten.
Onze volgende bestemming is Swakopmund, een plaats aan de kust. Op zich een lange route van zo'n 550 kilometer en met alle bezienswaardigheden onderweg dus een lange dag.
Best wel vaak staan er mensen langs de kant die om een lift vragen, Peter remt dan af om die mensen niet in het stof te zetten op de gravelwegen.
Twee jongens konden niet waarderen dat wij ze niet meenamen en staken alle middelvingers die ze hadden op naar ons. Dan maar uit het spoor, een beetje gas erbij zodat er flink wat stof omhoog komt.
En een fijne dag verder. Het zou wel lullig zijn als je een kilometer verderop een lekke band zou krijgen. We vragen ons af of ze zouden helpen.
Ons eerste bezoek is aan Petrified Forest, dit zijn versteende bomen die toen Afrika en Zuid-Amerika nog aan elkaar lagen vanuit het Zuid-Amerikaanse gedeelte tijdens een ijstijd op
deze plek terecht zijn gekomen en nu door erosie boven komen. Onze gids spreekt Zuid-Afrikaans en vraagt of we de uitleg ook in die taal willen hebben. Voor ons geen probleem, wij spreken alle talen.
Wel geven we aan dat hij maar een half uur de tijd krijgt om alles uit te leggen want wij moeten weer door, we hebben meer te doen.
Op zich was het een bijzondere ervaring en we konden het goed volgen in het Zuid-Afrikaans. En hij had in 40 minuten zijn verhaal verteld, op zich ook wel knap.
Het volgende bezoek is aan de "Organ Pipes", een uitgesleten rivierbedding waarin het gebarsten gesteente eruit ziet als een orgel.
Bij elke attractie die je bezoekt staat een parkeerwachter die je kenteken invult op een lijst en daarna moet je de rest van je gegevens erbij invullen, daarna ga je naar de receptie
waar je weer al je gegevens inclusief kenteken moet invullen, betalen en dan mag je eindelijk de attractie gaan bezoeken. Dit kost elke keer ongeveer een kwartier.
En wat ze met de papieren doen? Niemand weet het.
Maar de "Organ Pipes" stelde niet zo heel veel voor, dat was ook aan de prijs te merken en we konden al snel weer door om naar de "Burned Mountain" te gaan, een kleine kilometer verderop.
Dit is een stuk zwarte berg tussen alle andere kleuren bergen en daarom de verbrande berg genoemd. Na dit spektakel en de parkeerwachter vriendelijk uitgezwaaid te hebben konden we vol gas op weg naar
ons volgende hoogtepunt, de Brandberg. Dit is één van de hoogste bergen van Namibië en moet gezien worden.
Dat hebben wij ook gedaan door er met zo'n 100 km/h er langs te rijden. Nu op weg naar Swakopmund, nog zo'n kleine 300 kilometer.
Als we eindelijk in Swakopmund aankomen worden we door de navigatie een beetje de verkeerde kant opgestuurd en komen we in het township terecht, waar je als blanke toerist toch wel een
beetje vreemd wordt aangekeken.
Na wat omwegen komen we dan toch aan bij het hotel. Een prachtige locatie met uitzicht op zee. Helaas is hier geen restaurant zodat we de stad in moeten.
Voor onze kamer staan de Flamingo's rustig pootje te baden in een grote plas en er lopen allerlei beesten door de struiken.
Als we de volgende ochtend wakker worden lopen er zo'n 50 Dromedarissen door de struiken te eten en te vechten met elkaar. Ze maken een raar geluid en duwen elkaar aan de kant.
We gaan ook al een stukje oefenen om de duinen te beklimmen. Bij Walvis Bay ligt Dune 7, een redelijke duin en we zien dat op 1/3 een looppad naar boven is. Als we aanstalten maken
om dit stuk te gaan beklimmen staat er ineens een local die zegt dat als wij op 1/3 omhoog gaan en dan via de rug naar het hoogste punt naar hem toe moeten komen, hij loopt via de zijkant naar het hoogste punt.
Als wij het lage stuk beklommen hebben zit hij al boven te wachten, wij bedanken hem vriendelijk maar gaan niet via de rug van de duin naar hem toe.
Beneden leggen we een fooi voor hem bij zijn schoenen, die had hij voor het gemak maar uitgetrokken.
Nu maar op zoek naar Flamingo's, deze lopen bij Walvis Bay in grote getallen, er zijn een paar soorten hier. Bij de zoutwinning zijn een paar plassen waar er duizenden staan, een prachtig gezicht.
S'avonds gaan we eten bij The Tug, een vooraanstaand restaurant in Swakopmund, het blijkt een omgebouwd en uitgebreide sleepboot of iets dergelijks te zijn.
Aan de balie krijgen we de indruk dat we blij moeten zijn dat we hier mogen eten, we hebben ze er net nog niet voor bedankt.
Op de menukaart staat op de eerste pagina dat we er rekening mee moeten houden dat we 10% fooi moeten geven. Het meisje wat ons bediend is wel aardig en valt een beetje uit de toon
bij de arrogante bedrijfsleiding. Als een van de bedrijfsleiders komt zeggen dat hij ervan uitgaat dat alles in orde is hebben we helemaal gehad met die eikel.
Bij het afrekenen houden we ons ook strikt aan de 10% fooi, anders is het helemaal lullig voor dat meisje. Snel weg en niet meer terug.
De volgende dag staat de reis naar Sesriem op het programma, met onderweg een bezoek aan Moon Valley en een pitstop in Solitaire waar ze de lekkerste appelgebak ter wereld verkopen.
Moon Valley is een prachtige streek dat er uitziet als het maanlandschap, hoe toepasselijk is de naam, en het ziet er ook prachtig en wild uit.
Dit betekent wel een omweg van zo'n twee uur maar het was de moeite waard. Nu op weg naar de appeltaart in Solitaire.
Het is een vrij slechte weg om te rijden, waarschijnlijk door alle toeristen die er naartoe rijden.
Bij aankomst blijkt het een oud bakkerijtje te zijn, we bestellen ons appelgebak en als we de kleur van de appels zien hebben we al onze twijfels.
Het blijkt echter te kloppen, we vinden beiden de appeltaart niet te vreten. We gaan hier niet schrijven dat Oma de lekkerste appeltaart ter wereld maakt want anders staat iedereen straks
in de Alexanderstraat om bij Oma appeltaart te gaan eten. Dit geheim houden we graag binnen de familie.
We vervolgen onze weg naar Sesriem en hopen dat we op de hobbelige weg de appeltaart binnen kunnen houden. We zouden in eerste instantie in Desert Camp slapen maar we hebben onderweg omgeboekt naar de
Sossusvlei Lodge. Dit leek ons wel handiger, we moesten hier toch naar toe om te gaan ontbijten en eten en hadden geen zin om steeds op en neer te rijden.
We beginnen al wat diva gedrag te vertonen.
De volgende dag gaan we naar Dune 45, Deadvlei, Sossusvlei en de Sesriem Canyon. Karin gaat Dune 45 beklimmen en Peter blijft beneden om foto's van Karin te maken terwijl ze de duin aan het bestijgen is.
De volgende stop wordt Deadvlei en Sossusvlei, dit ligt bij de duin Big Daddy, de hoogste duin in de vallei die te beklimmen is. Dit slaan we beiden over.
De Deadvlei is een spookachtige vallei waarin dode bomen staan. Het heeft best wel iets spookachtigs, het is alleen jammer dat er zoveel mensen lopen. Er is bijna geen foto te maken zonder
dat er mensen opstaan. Daarna naar de Sesriem Canyon, een uitgesleten droge rivier met overhangende rotswanden die er niet al te stevig uitzien. We lopen door tot aan het eind waar we
nog tussen wat rotsen door moeten kruipen om bij een waterpoel te kunnen komen. Later hoorden we dat er kikkers en vissen in zitten. Jammer dat we daar niet op gelet hebben.
S'middags hebben we eindelijk een beetje rust en kunnen we eindelijk aan het zwembad liggen. We hebben voor de verandering maar weer eens een Sunset drive geboekt, en als we gaan met nog een Zwitsers
stel zitten we al snel een beetje te kletsen met onze gids en de Zwitsers. Bij aankomst op de plek waar we de zonsondergang gaan bekijken moeten we even bij de auto blijven en als we mogen komen
is er een tafel gedekt met allerlei hapjes en drank. Dit is toch wel weer heel bijzonder. Vooral als we bezoek krijgen van een schorpioen. Onze gids legt uit als een schorpioen grote scharen
en een dunne staart heeft is deze niet zo giftig en een schorpioen met kleine scharen en een dikke staart, ren dan voor je leven, deze is dodelijk. Onze schorpioen had kleine scharen, dus dodelijk.
Maar iedereen blijft rustig staan en geven het beestje de ruimte om weg te komen. Zo is het met de meeste beesten, als ze ruimte hebben doen ze meestal niets.
We staan zo te kletsen over van alles over Nederland, Zwitserland en Afrika dat we ineens opmerken dat de zon al half onder is. Na even snel een paar foto's geschoten te hebben gaan we weer verder
met onze gesprekken.
Op sommige plaatsen weten we dat we geen internet hebben en dit is totaal niet erg, maar als er wel internet is en dit werkt niet dan worden veel mensen chagrijnig, inclusief wij.
Helaas is het de volgende dag al weer tijd om verder te gaan. De bestemming is Aus, als we daar aan komen blijkt het geen stadje te zijn maar een gehucht en worden door onze navigatie de meest
vreemde wegen opgestuurd. Onderweg moeten we nog aan twee jongens vragen of we niet op het einde van de wereld zitten maar in de buurt van ons hotel.
Ze zeggen dat we de goede kant op gaan en vol twijfels vervolgen we toch onze weg. Ze blijken gelijk te hebben, na een hoop bulten en kuilen komen we toch aan. Het blijkt dat er ook nog een hoofdingang is direct aan de hoofdweg.
Die pakken we de volgende keer. Als je bij Aus bent moet je ook naar Lüderitz en Kolmanskop. Kolmanskop is een voormalige diamantstadje waar begin vorige eeuw veel diamanten gevonden werden.
Nu is het verlaten en aan het vergaan. Er staan nog diverse gebouwen overeind en een paar op instorten en deze kun je, uiteraard tegen betaling, bezoeken.
Na een uurtje rondgelopen te hebben gaan we naar Lüderitz, we willen naar de grote Bogenfels, een enorme rots met een grote ronde opening in het midden. Het blijkt dat we hiervoor door het
Sperrgebiet moeten en je daarvoor een speciale vergunning voor nodig hebt en dit kan dagen duren voordat je deze krijgt. Dus onze plannen maar een beetje bijgesteld en door de duinen gecrost,
hier zijn ook diverse uitzichten op de stad en de zee. Tot onze verassing zien we achter een rots nog een zeehond opduiken, als hij ons ziet neemt hij snel zijn spreekwoordelijke benen.
Op de terugweg naar Aus komen we nog in een zandstorm terecht, ook dit is wel een aparte ervaring, je ziet weinig en de auto gaat alle kanten op.
Aus is ook één van de koudste plaatsen in Namibië en dit merken we vooral s'avonds en s'nachts. We hebben er wel één van de mooiste en rode zonsondergangen gezien, al het zand in de lucht wat
een mooie rode kleur maakt.
Onze zuidelijkste plaats is de Fish River Canyon. We besluiten de toeristische route te nemen, anders zijn we er al in 3 uur rijden. Nu is het een uurtje of 7. En we hoeven een bepaald stuk niet
twee keer te rijden. De weg die we rijden loopt een stuk langs de Oranjerivier met de Zuid Afrikaanse grens in een mijnwerkgebied. De wegen zijn soms smal, bochtig en er kunnen overal
stukken rots naar beneden komen. Het is een prachtige weg om te rijden en we komen op het eerste stukje na niemand meer tegen.
Canyon Village is een mooie lodge tussen de heuvels en de koffers worden rondgebracht met ezel en wagen. Dit is ook weer een lodge van de Gondwana keten en hier doen ze echt hun best om het
iedereen naar de zin te maken. De mensen zijn vriendelijk en zelfs als er een Italiaan de politie wilt bellen omdat het internet zo duur is blijven ze lachen.
S'avonds gaan we voor de verandering een Sun Down Walk doen, wat we niet wisten dat er ook nog een groep Nederlanders meeging. Er zat ook een ouder Belgisch stel bij en die kwamen al snel hun beklag doen bij ons over de Nederlanders.
Wij konden dit goed begrijpen en zeiden dat dat soort mensen de reden is om geen groepsreis te doen. Wat een stel achterlijke peerden.
De Nederlanders vonden het ook heel knap dat wij met ons tweeën rondreisden, hoe afhankelijk kun je zijn. Toen Peter een boom ging fotograferen raakten ze in paniek, bang dat ze wat misten.
Enkele vrouwen begonnen bijna hysterisch te worden en vroegen wat Peter zag, hun zagen niets. Peter antwoordde dat er twee Luipaarden in de boom zaten en toen werden ze gelukkig stil.
De Belgische vrouw keek Peter glimlachend aan en genoot van de stilte.
De volgende dag gaan we onder begeleiding van twee gidsen met nog twee Duitsers naar de Fish River Canyon. Dit was het reisdoel van Karin tijdens deze trip.
Het is echt een fascinerend gezicht en onvoorstelbaar hoe groot het is.
We werden bij een uitkijkpost afgezet en liepen onder begeleiding van 1 gids langs de canyon, op elke meter die je loopt en in de canyon kijkt is weer een schitterend uitzicht.
In eerste instantie hadden we zoiets dat we wel zonder gids naar de canyon konden gaan maar nu gaan we naar meer uitzichtpunten waar je normaal niet mag komen.
Met pijn in ons hart nemen we afscheid van de canyon en gaan weer terug naar de Lodge.
Terug bij de Lodge is het een drukte van belang met een paar hyperactieve knapen. Het blijkt dat er een groep skydivers is aanbeland en die gaan nog wat sprongen maken onder andere bij de Lodge.
Als Peter met zijn vader aan het skypen is wordt er gesprongen en is het in Driel live te volgen hoe de landing van zo'n 15 skydivers gaat. Wanneer iedereen geland is zijn ze helemaal in extase
en kunnen ze elkaar niet meer verstaan aan de telefoon. Dan maar ophangen en een weer andere keer bellen.
Nu begint het einde van de vakantie wel heel dichtbij te komen, we vertrekken naar Kalkrand, onze een na laatste Lodge. Als we s'morgens vertrekken gaan we Formule 1 rijden, voor ons zijn twee auto's met Fransen (Leclerc) vertrokken,
dan vertrekken wij (Verstappen) en daarna een wagen met Italianen (Ferrari).
Na een paar kilometer begint Ferrari een beetje aan te dringen en wij hebben geen zin om in hun stofwolk op de gravelweg te rijden dus geeft Peter een beetje gas bij en al snel zitten we op de 120.
Leclerc begint ook al in zicht te komen en bij een paar heuvels remmen ze af en schieten wij er voorbij. Op onze route zit ook nog een Lodge waar ze "overheerlijke" apfelstrudel verkopen.
Wij besluiten om hier een pitstop te maken. Maar bij deze Lodge is niemand en omdat we geen oude apfelstrudel willen gaan we weer op weg en liggen we weer op de derde plek.
Voor ons zien we een lange stofwolk en als we daar weer in de buurt komen zien we Leclerc, Ferrari is ze dus al voorbij gegaan. Wij gaan Leclerc weer voorbij en op jacht naar Ferrari.
In de tussentijd rijdt er ook nog een bus met toeristen en die verschalken we bij een spoorwegovergang. Bij een stuwdam moeten we voor het eerst door een smal riviertje rijden en Ferrari doet dat vrij langzaam zodat we in zijn slipstream komen.
Na het riviertje geven we extra gas en scheuren ze via de buitenbocht voorbij. Normaal blijf je dan nog even rechts rijden en ga je terug naar je eigen rijstrook.
Peter duikt gelijk terug naar links en zet Ferrari vol in het stof en opspattend gravel. Dit deed hij niet omdat het zo'n aardige kerel was.
Na een paar kilometer begint het asfalt en rijden wij op kop en hebben deze Grand Prix gewonnen. Daar kan Max nog een voorbeeld aan nemen.
Onze Italianen zien we niet meer, of ze zijn van de weg gereden of de voorruit ligt eruit bij ze.
Bij Mariental gaan we tanken en lunchen en zien we dat we een SMS hebben gehad van Air Namibia, onze vlucht is vervroegd van 21.30 uur naar 8 uur s'morgens.
Dit betekent dat we laatste vakantiedag missen en we hadden hier nog een paar activiteiten gepland.
Karin heeft direct contact opgenomen met onze agent in Namibië en alles gecanceld voor die dag en dat onze auto opgehaald wordt.
We baalden allebei als een stekker en hadden er flink de pest in. Eigenlijk was vanaf dat moment de rest van de vakantie verpest.
Peter stuurde een mail naar Air Namibia met de vraag waar we de claim neer konden leggen voor alle extra kosten die we moesten maken i.v.m. extra overnachting in Frankfurt, transfer naar vliegveld en auto op laten halen.
Hierna kregen we een mail terug dat we ook zondagmorgen konden vliegen als we wilden. Dit betekende weer dat we een volle dag extra hadden op onze laatste Lodge.
Dan moeten we zelfs nog een extra overnachting bijboeken en kunnen we alle activiteiten doen die we wilden doen. Dus dit aanbod maar geaccepteerd en verder genoten van de avond.
De lodge in Kalkrand staat midden op een open vlakte waar je kilometers ver van je af kunt kijken en s'avonds veel sterren kunt zien. We hebben hier nog een beetje kunnen relaxen en heerlijk gegeten.
De volgende dag vertrekken we naar de N/a'an ku sê Lodge waar we onze vakantie nu dus extra lang kunnen gaan afsluiten, maar we moeten eerst naar Windhoek om onze Giraffe hoofd af te ronden en te zorgen dat deze naar Nederland
gestuurd kan worden met de juiste vergunningen.
We hebben afgesproken in het Nationaal Museum waar we onze reis ook zijn begonnen, de cirkel is rond. Na even een beetje gekletst te hebben rekenen we af en alles wordt geregeld.
Onze Giraffe hangt al niet meer aan de muur, deze ligt al in de doos bij onze verzender op het vrachtwagentje, wij doen hier nog wat souvenirs bij anders weten we al zeker dat we problemen krijgen met het gewicht van onze koffers bij het inchecken.
We vervolgen onze reis naar de N/a'an ku sê Lodge waar de Cheeta's, Luipaarden en Leeuwen op ons wachten.
Hier doen we s'middags een Nature Walk tussen de dieren, het zijn gelukkig alleen maar Giraffes, Orixen en Elanden. We kunnen aardig dichtbij de beesten komen en zorgen ervoor dat ze niet weg hoeven te lopen.
Voor de avond hebben we een San dance and stories under the stars geboekt maar tegen de avond wordt het bewolkt en gaat het zelfs regenen, onze eerste echte regenbui sinds we op reis zijn.
Hierdoor gaat het geplande evenement niet door want als er geen sterren zijn valt er ook weinig over te vertellen en verschuiven we het naar de volgende dag, we hebben immers een extra nacht in Namibië.
De volgende dag is om 11.00 uur de rugby finale, Zuid-Afrika tegen Engeland, bijna iedereen is voor Zuid-Afrika, uiteraard de Zuid Afrikanen maar ook de Schotten en Fransen.
Er is 1 Engelse vrijwilliger die wij dan maar steunen, helaas voor ons wint Zuid-Afrika en volgens de Engelse jongen lag dat aan de Franse scheidsrechter en wij geven hem gelijk. Die Fransen deugen niet.
S'middags gaan we onze koffers zo ver mogelijk inpakken en zitten we met de eerste koffer al op 32 kilo, de tweede kunnen we pas de volgende dag wegen als alle spullen ingepakt zijn maar dit voorspelt niet veel goeds.
Aan het einde van de middag doen we de Feeding tour, we gaan langs de Baboons, Caracals, Wilde honden, Cheeta's, Luipaarden en Leeuwen.
Het blijkt dat we met 30 man gaan en dit is toch wel een afknapper, het is niet zo exclusief als dat de prijzen deden vermoeden. Er zit ook weer een groep Italianen bij die behoorlijk lawaai maken.
En ze verstaan ook geen Engels, eerst werd het verteld in het Engels en moest daarna in het Italiaans vertaald worden. Hierdoor duurt alles langer dan nodig is.
De Leeuwen zijn behoorlijk chagrijnig en grommen behoorlijk tegen ons, het enige geluk is dat de Italianen ook onder de indruk zijn en rustig zijn.
Na wat kunstjes dat de Leeuwen de stukken vlees die over het hek gegooid worden opvangen en daarna opeten, je hoort de botten kraken.
Voor ons ziet het eruit als een dierentuin.
De Italiaanse gids biedt na de tour zijn excuses aan dat de Italianen zo luidruchtig waren. Peter zei dat ze er niets aan kunnen doen omdat het Italianen zijn, die maken altijd veel herrie.
We gaan nu aan ons laatste avondmaal en de laatste nacht in Namibië beginnen. Het zal een zwaar afscheid worden.
We hebben om kwart voor vijf afgesproken voor onze transfer naar het vliegveld maar om 5 uur zien we nog niemand en beginnen ons al zorgen te maken.
Om kwart over vijf komt eindelijk onze chauffeur aan lopen en excuseert zich duizendmaal dat hij te laat is om dat zijn wekker niet was afgegaan.
Gelukkig probeert hij de verloren tijd goed te maken door als een idioot over het park en de gravelwegen naar het vliegveld te scheuren.
Het gevaarlijke van vliegen is de weg naar en van het vliegveld, dit laat onze chauffeur ons ook weer zien.
Nu komt het spannende moment, onze koffer moeten op de weegband, we proberen het tactisch aan te pakken door eerst onze lichte koffer op de band te plaatsen, deze weegt 29,3 kilo, net onder de toegestane 30 kilo.
Als de tweede koffer op de band gaat blijkt deze 32,4 kilo te wegen, terwijl 32 kilo het maximum is wat het vliegtuig in mag. Gelukkig is de dame achter de balie ook nog niet wakker en laat onze koffer gewoon doorgaan.
Met een uur vertraging vliegen we weer naar Frankfurt waarna we met de ICE in 1 keer naar Arnhem kunnen rijden.
Onze treinticket was voor de middag en bij navraag op het station moeten we een nieuw kaartje kopen á € 108,- per persoon. Peter zegt dat we eigenlijk gewoon in wilden stappen.
Volgens de vrouw van DB kunnen we dit ook doen en krijgen we een kaartje mee dat er geen ticket gemaakt kon worden waardoor we als we moeten betalen bij de conducteur geen boete krijgen.
Voor de zekerheid gaan we in de 2e klasse zitten, dit is niet zo duur als we zouden moeten betalen.
Gelukkig hebben we een aardige Nederlandse conductrice die na een klein gesprekje onze kaartjes knipt. We hoeven dus niets extra te betalen. Hebben we toch 1 klein gelukje.
Om 23.00 zijn we eindelijk thuis en hangt er een mooi spandoek voor Peter aan het huis.
Een korte samenvatting:
- 6409 kilometer gereden.
- 604 liter diesel verstookt.
- 102 uur gereden in de auto.
- 1 lekke band.
- 1 ster in de voorruit.
Wij willen iedereen bedanken voor het lezen en reageren op onze verhalen, binnenkort zal Karin nog foto's erbij gaan zetten en horen jullie graag op een volgende reis.
Tot zover.
Peter en Karin